De Brugse Kajakdoortocht, een ijskoude winterwondeling
Niet op zee voor één keer. Maar toch weer bijgeleerd.
De voorspellingen beloven vooral koude, NO wind, sneeuw en nog meer koude. En deze keer waren de voorspellingen wel juist.
Na een bar slechte nachtrust en dan ’s ochtends steenmoe, te laat en opgejaagd vertrek ik naar Brugge om een tochtje Brugge-Beernem-Brugge te varen. Ik zou om 13u terug aan de Brugse Kajak Klub moeten zijn want Broer Mich en Diederik van de Windhaan willen dan vertrekken naar de “reitjes” op de SUP. Alle andere deelnemers van de Windhaan hebben afgezegd wegens te koud.
In m’n haast vergeet ik neopreen botjes mee te doen voor in de namiddag op de SUP. In een kajak onder een aquatherm spatzeil zijn gewone kousen in een droogpak genoeg (net). Op een SUP zijn je voeten altijd nat en m’n kajak schoenen waren echt niet warm genoeg.
Ook handschoenen draag ik zelden in de kajak. Met een NO-wind die de gevoelstemperatuur aanzienlijk versaagt zijn handschoenen ECHT noodzakelijk, zeker met temperaturen rond het vriespunt. Omdat ik graag zo veel als mogelijk feeling overhoud met m’n peddel draag ik handschoenen van 1mm. Veel te dun! Ik heb mensen zien afzien met 3mm handschoenen. Waarschijnlijk zijn moffen een beter alternatief. Op de SUP vang je ook veel meer wind dan in een kajak/cano.
En dan the biggest mistake of all. In mijn perceptie “’t is toch niet op zee” nam ik gewoon een fles spuitwater mee en een Sultana koekje.
Nadeel van zo’n fles als je wat vaart wil maken, 13u terug, remember, is dat je moet stoppen met peddelen om te drinken. En dat deed ik dus niet. Ik zou wel drinken als ik terug in Brugge was. Zelfde verhaal met dat koekje. Ik zou wel een hot dog eten bij de club. Die zijn immers zeer lekker. Maar wat bleek. Ze zaten eventjes zonder kolen dus waren er geen worsten te krijgen. Niet zo erg dacht ik, het is maar ongeveer 10km op de sup. Ik eet wel nadien.
Na zo’n 2 km op de sup in felle tegenwind zijn we moeten stoppen omdat onze handen zo pijnlijk onderkoeld waren dat peddelen niet meer mogelijk was. Geen erg. Wat rust en oefeningen met de handen om er wat bloed in te krijgen en we kunnen verder…
Maar dan kwam de man met de hamer. Opeens warm, duizelen en geeuwen. Wijselijk besluit ik om terug te keren, wind mee. Met knikkende knieën. Gewoon blij dat ik er geraakt ben zonder nog eens in het water te tuimelen. Eind goed, al goed. Weer bijgeleerd! Onderschat je tocht niet. Kleed je naar de watertemperatuur, drink en eet voldoende!
Alex Baeten.